Rada Chorągwi Lubelskiej ZHP im. Lotników Polskich uchwałą nr 9/XVI/2023 z 20 kwietnia 2023 r. ustanowiła patronką roku harcerskiego 2023/2024 Pelagię Majewską, harcerkę, wybitną pilotkę i instruktorkę szybowcową, pilotkę samolotową, zdobywczynię wielu szybowcowych rekordów kraju i świata.
Zainspirowało to do zorganizowania konkursu plastycznego pt. „Być jak Pelagia Majewska” Mogły w nim uczestniczyć zuchy przynależące do gromad zuchowych całej chorągwi lubelskiej ZHP.
Wzięły w nim również udział dzieci z 9GZ Wesołe Promyki działającej w naszej szkole.
Miło mi jest przekazać, że czworo z nich otrzymało wysokie miejsca w tymże konkursie.
- Gabriela Kaszubska z klasy 3b- I miejsce
- Emilia Turska i Natan Wilczyński z klasy 3b- ex aequo II miejsce
- Klaudia Ponikowska z klasy 1b- wyróżnienie
Wyeksponowane prace laureatów konkursu można podziwiać w sektorze klas 1-3 na tablicy na korytarzu.
Dziękuję za piękne reprezentowanie 9GZ w województwie, gratuluję sukcesu i życzę dalszych osiągnięć w tej dziedzinie.
Dh pwd. Renata Niedziółka drużynowa 9GZ Wesołe Promyki
Poniżej informacje o Pelagii Majewskiej (źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pelagia_Majewska)
Urodziła się 26 kwietnia 1933 w Równem na Wołyniu, zmarła 12 lipca 1988 w Lizbonie. Po II wojnie światowej, wobec włączenia Wołynia do Ukraińskiej SRR, Pelagia z rodziną zamieszkała w Lublinie. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczała do Gimnazjum im. Unii Lubelskiej, przekształconego w roku szkolnym 1948/49 w tzw. jedenastolatkę – późniejsze III Liceum im. Unii Lubelskiej. Świadectwo dojrzałości uzyskała w roku 1950.
W szkole należała do harcerstwa, uprawiała lekkoatletykę, pływanie, a po maturze spadochroniarstwo i szybownictwo w Aeroklubie Lubelskim. Następnie w tym samym Aeroklubie przeszła szkolenie na samolotach. W 1953 wraz z mężem przeniosła się do Warszawy. W Aeroklubie Warszawskim startowała w licznych zawodach szybowcowych krajowych i międzynarodowych. Dwukrotnie (1973 i 1977) zwyciężyła w Kobiecych Międzynarodowych Zawodach Szybowcowych, a raz (1975) zajęła drugie miejsce. Jako druga w Polsce i trzecia kobieta na świecie zdobyła złotą odznakę szybowcową z trzema diamentami. Uzyskała 17 rekordów światowych i 21 krajowych. Na szybowcach wylatała 3500 godzin i przeleciała blisko 100 tys. km. Jako pierwszy pilot szybowcowy w kraju wyróżniona została w 1956 r. najwyższym polskim odznaczeniem szybowcowym – Medalem Tańskiego. Była pierwszą kobietą w Polsce i drugą na świecie, która otrzymała nadane przez Międzynarodową Federację Lotniczą (FAI) najwyższe światowe odznaczenie szybowcowe – Medal Lilienthala (1960). Była Zasłużonym Mistrzem Sportu, trzykrotnie została odznaczona Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
Przez pewien czas pracowała jako inspektor szkolenia lotniczego w Biurze Zarządu Głównego Aeroklubu PRL. Wiele godzin wylatała w aeroklubach terenowych jako społeczny instruktor szkolący młodzież. W latach 80 – tych pracowała jako pilot w Zakładzie Usług Agrolotniczych WSK-PZL Warszawa-Okęcie. Była jednym z najbardziej doświadczonych pilotów w tym przedsiębiorstwie. Jej ostatnim lotem był transport – w ramach międzynarodowego kontraktu – przeciwpożarowego samolotu PZL M18 Dromader do Setubal w Portugalii. 12 lipca 1988 r. zginęła na lotnisku w Lizbonie, w wyniku wypadku.
Współpracowała ze „Skrzydlatą Polską” (SP), była członkiem Rady Redakcyjnej tego tygodnika, pisała artykuły, była życzliwym krytykiem i doradcą w redagowaniu pisma; dwukrotnie była laureatką „Błękitnych Skrzydeł” SP.
Za swe osiągnięcia w lotnictwie polskim odznaczona została Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Srebrnym i Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju. Pośmiertnie odznaczono ją Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W 1989 roku na wniosek Aeroklubu Polskiego, Konferencja Generalna FAI ustanowiła medal im. Pelagii Majewskiej.
Pochowana została w 1988 r. w grobie rodzinnym na cmentarzu rzymskokatolickim przy ul. Lipowej w Lublinie (kw. 30A, rząd XXI, nr 27).
